นักล่าถือกล้องถ่ายรูป หามปืน ไปล่าสัตว์ ดำตรงสู่โลกโอเพ่นเวิลด์ขนาดใหญ่กว่า 100 ตำรวจกิโลเมตร.

เกมแนวล่าสัตว์มุมมอง FPS พร้อมโลกโอเพ่นเวิลด์ขนาดใหญ่ที่ผู้เล่นสวมบทพรานเดินทางในแผนที่ขนาดใหญ่สไตล์โอเพ่นเวิลด์ขนาดถึง 140 ตารางกิโลเมตร โดยมีเรื่องมีราวราวเกี่ยวกับครอบครัวของผู้แสดงนำที่เป็นคนขายเนื้อสัตว์คุณภาพดี แล้วก็หน้าที่ของพวกเราเป็นการตามหาแหล่งธรรมชาติพวกนี้ ซึ่งผู้เล่นต้องอาศัยความถนัดต่างๆเป็นต้นว่าการสะกดรอยตามแบบไม่ให้พลาดสายตาพร้อมด้วยหลบพวกมันก่อนจะทำให้ตื่นตูม ที่สำคัญยังรองรับระบบ Co-op เพื่อกลุ่มเวิร์คแล้วก็ในโอกาสนี้นักเขียนได้ทดสอบล่าสัตว์ใน Way of the Hunter มาแล้ว รวมทั้งไม่พลาดที่จะนำรีวิวมาให้คนอ่านได้ติดตามกันครับผม

การรีวิวนี้เกิดขึ้นบน PS5 ระหว่างวันที่ 4 – 6 เดือนสิงหาคม 2565 ถ้านักอ่านกลับมาอ่านในอนาคตข้างหน้า ข้อคิดเห็นบางข้ออาจมีการปรับปรุงแก้ไขเป็นระเบียบเรียบร้อยรวมทั้งเป็นไปได้

กราฟิกสวยสดงดงาม ทำให้พวกเราได้เพลินใจเหมือนกับออกล่าสัตว์ในโลกกว้างจริงๆWay of the Hunter เป็นเกมล่าสัตว์ที่มีจุดแข็งก็คือ การออกเดินทางไปยังที่ต่างๆได้ตามอยากได้สไตล์ Open-World นั่นเอง โดยกราฟิกด้านในเกมเรียกว่าทำออกมาก้าวหน้าในระดับหนึ่งอย่างยิ่งจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นสิ่งก่อสร้างที่มีอยู่ด้านในจุดต่างๆท้องทุ่ง เทือกเขา แม่น้ำ พูดได้ว่าผู้พัฒนาเกมทำภาพสภาพแวดล้อมออกมาเจริญมากมายๆแต่ว่าถ้าหากเอ๋ยถึงสิ่งที่คนเขียนติดอกติดใจสูงที่สุดอาจหนีไม่พ้นในส่วนของโมเดลเหล่าสรรพสัตว์ต่างๆที่ถูกทำออกมาเจริญมากมายๆโดยสัตว์กลุ่มนี้ถูกใส่เนื้อหาเข้ามาในขั้นที่เรียกว่าดีเยี่ยมๆเลยก็ว่าได้ ซึ่งเนื้อหาของพวกมันไม่ว่าจะเป็นขน , กล้าม , รูปทรงทำออกมาก้าวหน้าจนถึงน่าประทับใจ นอกจากนั้นโมเดลของปืนต่างๆข้างในเกมนี้ก็ทำออกมาได้ถูกอีกด้วย ด้วยเหตุว่าเกมนี้เป็นเกมล่าสัตว์ที่ได้รับลิขสิทธิ์ปืนจริงๆให้พวกเราได้ประยุกต์ใช้งานกันข้างในเกม ทำให้มั่นอกมั่นใจได้เลยว่าส่วนประกอบของปืน รวมถึงโมเดลปืนทำออกมาได้เหมือนจริงชอบใจแน่ๆ

แม้กระนั้น สำหรับในการเล่นเกมนี้คนเขียนมีข้อที่แอบรำคาญหัวใจอยู่ 3 เรื่องร่วมกันในด้านของกราฟิก โดยใจความสำคัญแรกก็คือการโหลดส่วนประกอบของฉากไม่ทัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งฉากที่มีส่วนประกอบมากมายๆอาทิเช่นป่า แม่น้ำ เทือกเขา นักเขียนจะพบว่าส่วนประกอบของป่านั้นจะโหลดไม่ทันอยู่บ่อยมาก ทำให้จู่ๆกำเนิดการปรากฏวาร์ปมาแตกออกต่อหน้าอยู่บ่อยครั้ง ยิ่งไปกว่านี้อีกเรื่องหนึ่งก็คือ เฟรมเรตของเกมที่ชอบตกให้มองเห็นอยู่เสมอๆโดยเฉพาะอย่างยิ่งในฉากที่มีส่วนประกอบหลายๆแบบ แล้วก็สิ่งท้ายที่สุดที่นักเขียนอารมณ์เสียที่สุดก็คือ อนิเมชั่นของสัตว์ในระยะไกลที่หลายๆครั้งโหลดไม่ทัน ทำให้ราวกับสัตว์พวกนี้มีลักษณะอาการ Lag เฟรมเรตตกอย่างมาก ทำให้พวกเรามองเห็นพวกมันเคลื่อนแบบ Stop Motion มาๆหายๆอยู่ในหลายต่อหลายครา ซึ่งทั้งผองนี้เห็นด้วยเลยว่าคนเขียนแอบหัวร้อนอยู่ระดับหนึ่งเลยครับผม

เกมเพลย์ที่ละเอียดมาก สาแก่ใจสายถูกใจส่องสัตว์ แม้กระนั้นจำเป็นต้องใช้เวลาศึกษาเป็นเวลานานมาก

มาในหัวข้อของเกมเพลย์ของเกมนี้บ้างขอรับ จากที่คนเขียนได้ทดสอบเล่นเกมมาได้ระยะยาวๆบอกได้คำเดียวว่า “ละเอียดมาก” ซึ่งความละเอียดนี้ก็มากับคำว่า “โคตรยาก” เข้ามาด้วยคนเขียนขอเริ่มจากระบบการยิงปืนที่สมจริงสมจังมากมายๆซึ่งคนเขียนในฐานะด้ามจับปืนจริงกระบอกในที่สุดในชีวิตก็คือ ปลย.11 จากตอนเรียน รด. รวมทั้งเล่นเกมสายยิงซุ่มที่มีความละเอียดมาบ้าง แต่ว่าจำเป็นต้องเห็นด้วยว่าเกมนี้ทำออกมาได้ละเอียดมากๆไม่ว่าจะเป็นการปรับศูนย์เล็ง , การปรับการซูมลำกล้องถ่ายภาพ , กระแสลม , ผู้กระทำลั้นหายใจ , ระยะลูกปืนตก , ความห่างของปืนรวมทั้งจุดมุ่งหมาย , ชนิดของปืน , ระยะการมองมองเห็น/การได้กลิ่นของสัตว์ , ความสูงของพื้นที่ และก็ฯลฯ ซึ่งความละเอียดนี้ทำให้ผู้เล่นที่ไม่เคยคุ้นชินกับการเล่นเกมล่าสัตว์นั้นปวดศรีษะไปตามๆกัน โดยแบบอย่างที่คนเขียนพบกับตนเองก็คือในด่านแรกการยิงตัว Badger คนเขียนใช้เวลาแทบๆชั่วโมงหนึ่งสำหรับเพื่อการยิงให้โดน ทั้งที่จุดมุ่งหมายอยู่ในระยะเพียงแค่ราว 50 เมตรแค่นั้น โดยนักเขียนได้มองอีกทั้งการปรับศูนย์เล็ง แล้วก็กระแสลมแล้ว แม้กระนั้นพอเพียงยิงไปก็เลยไปบ้าง หรือลูกกระสุนตกก่อนบ้าง ทำให้กว่าจะยิงโดนก็หัวอุ่นๆไม่น้อยและก็คนเขียนเริ่มหัวอุ่นมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อภารกิจถัดไปก็คือ การไล่ล่ากวางให้ได้ ซึ่งนักเขียนเผชิญกับปัญหาเรื่องของระยะการมองมองเห็น / การได้กลิ่นของสัตว์ ที่แม้นักอ่านคนไหนกันไม่เคยเล่นเกมล่าสัตว์มาก่อน วิ่งเซ่อซ่าเข้าไป เหล่าสัตว์เหล่านี้ก็จะแลเห็น / ได้กลิ่นพวกเรา (ถึงแม้ว่าระยะอยู่ไกลมากๆ) รวมทั้งวิ่งหนีไปได้ แถมเวลาพวกมันวิ่งหนีไปพวกมันจะไม่กลับมาในถิ่นนั้นๆเป็นระยะเวลาหนึ่ง ทำให้สิ่งที่พวกเราทำเป็นก็คือ Fast Travel กลับไปอยู่ที่บ้าน และก็กระทำการนอนพักครู่หนึ่งใหญ่ๆและหลังจากนั้นก็ค่อยกลับมา พวกมัน “บางครั้งอาจจะ” กลับมาก็เป็นไปได้

อย่างไรก็ดีเมื่อผู้เล่นเริ่มเล่นไปเรื่อยรวมทั้งเริ่มกำเนิดความคุ้นเคยกับระบบเกม (บ้าง) ก็ทำให้การเล่นเกมนี้บันเทิงใจมากขึ้นเรื่อยๆ โดยนักเขียนต้องใจเย็นลงอย่างยิ่ง วิ่งให้ลดน้อยลง ย่องให้เพิ่มมากขึ้น รวมทั้งรอใช้กล้องโทรทรรศน์เพื่อวัดระยะตลอดระยะเวลาว่า “พวกเราเข้าไปอยู่ในระยะการมองมองเห็น / ได้กลิ่นของพวกมันหรือยังน้า” แล้วก็จะต้องเบาๆเล็ง วัดทางลม ปรับระยะให้ดี แล้วสวดมนต์ไหว้พระพร้อมลั่นไก… ครับผม… มันวิ่งหนีไปอีกแล้ว!!!

เอาจริงเอาจังๆก็คือระบบที่ละเอียดนี้ก็คือระบบที่ท้าขอรับ แม้กระนั้นแม้นักอ่านใครไม่เคยเคยชินกับการเล่นเกมล่าสัตว์มาก่อนก็อาจทำให้หัวร้อนได้ด้วยเหมือนกัน ซึ่งทางออกเดียวที่นักเขียนพบเห็นก็คือจำเป็นต้องเล่นจนชิน ถึงจะเล่นเกมนี้ได้บันเทิงใจขึ้นขอรับ